Themelet e nje martese te lumtur

Besimi: Atributi më themelor dhe esencial i një martese islame është besimi i përbashkët që e lidh çiftin. Meqë Islami është mënyrë jetese, dhe jo thjesht fe e kufizuar në adhurimin javor, bëhet kështu pjesë integrale e jetës së muslimanit. Kur pika e referimit është e përbashkët, çiftit lehtëson komunikimin dhe ndarjen e vlerave, gjë që nuk është e mundshme në një martesë ndërfetare. Është shumë e rekomandueshme që besimi të luajë një rol të rëndësishëm në zhvillimin e një marrëdhënieje dashurore.

Për shembull, siç tha Pejgamberi Muhammed (paqja dhe bekimi i Zotit qoftë mbi të), kur një burrë ushqen gruan e tij, ai shpërblehet për këtë akt dhe Allahu shton lidhjen e dashurisë mes tyre. Kështu që, kur ne e dashurojmë njëri-tjetrin për hir të Allahut, NE AKTUALISHT RRISIM BESIMIN TONË.

Falja: Kur Pejgamberi i pyeti sahabët: “A dëshironi t’iu falë Allahu?” Thanë: “Sigurisht, o i Dërguar i Allahut.” Ai u përgjegj: “Atëherë, falni njëri-tjetrin.”

Një ndër përbërësit kryesor të një martese të lumtur është fakti se bashkëshortët arrijnë ta falin njëri-tjetrin, nuk mbajnë mëri ose paragjykime ndaj njëri-tjetrit. Është e pritshme që, kur jeton me dikë, mund të krijohen situata ku thuhen ose bëhen gjëra që mund ta lëndojnë bashkëshortin-bashkëshorten. Sfidë nuk është të vazhdohet me fjalë ose të hidhet faji te tjetri, por të tejkalohet kjo situatë. Kjo mund të arrihet vetëm nëse nuk jemi aq krenarë sa të kërkojmë ndjesë dhe kur nuk jemi aq koprrac për të falur.

Nëse presim që Allahu të na falë, atëherë duhet të mësojmë të falim.

Harrimi: Kur ia kujtojmë bashkëshortes-bashkëshortit vazhdimisht rastet kur na poshtëron ose na lëndon, ne nuk kemi falur me të vërtetë. Gjërat e së shkuarës duhen lënë atje, dhe të mos përdoren si municion i freskët në situata të reja. Çiftet që përdorin këtë teknikë zakonisht e përsërisin këtë gjë dhe shndërrohen në viktima të zemërngushtësisë së tyre, pa mundur të çlirohen prej kësaj.

Vetëpërmbajtja: Sabri (durimi) është mjeti më i çmuar për bërjen e një jete të shëndetshme. Të qënit i durueshëm dhe i vetëpërmbajtur na vë në një kornizë provokative mendore, na afron me Allahun me anë të mbështetjes dhe besimit tek Ai. Ne zhvillojmë një mekanizëm të brendshëm që na jep forcë të kalojmë momentet e vështira të jetës. Siç ka thënë Allahu në suren Asr: “Pasha kohën! Nuk ka dyshim se njeriu është në humbje të sigurtë. Me përjashtim të atyre që besuan, që bënë vepra të mira, që porositën njëri-tjetrin t’i përmbahen të vërtetës dhe këshilluan njëri-tjetrin të jenë të durueshëm.” [Asr, 1-3]

Elasticiteti: Shumë çifte pa pasur nevojë e vështirësojnë jetën e tyre për shkak se nuk janë të gatshëm të ulin pak kokën.

Nuk duhet të presim që bashkëshorti-bashkëshortja të jetë vazhdimi ynë. Ai-ajo është vetvetja, me personalitetin, pëlqimet dhe mospëlqimet e veta. Duhet ta respektojmë të drejtën e tij-saj për të qenë vetvetja, përderisa kjo nuk ia kompromenton dinin (fenë). Të qënit joelastik dhe mospranimi i dallimeve individuale çon në një atmosferë të tendosur dhe përplot stres.

Miqësia: Ky aspekt i martesës ka tre përbërës.

Së pari, të zhvillosh një miqësi me bashkëshortin-bashkëshorten. Marrëdhënia e bazuar në miqësi i qëndron më mirë trysnisë së jashtme.

Ne i nderojmë, i besojmë, i respektojmë dhe kujdesemi për miqtë tanë megjithë dallimet tona. Këto janë aspekte miqësie që duhet t’i fusim edhe në martesën tonë.

 Fatkeqësisht, aspekti i vetëm që njerëzit mendojnë të fusin në martesën e tyre, madje pa vend, është ai “shokut”. Sheriati (ligji islam) i ka dhënë bashkëshortit rol prijës në familje. Kjo kërkon edhe njëfarë dekori, i cili nuk mund të arrihet nëse bashkëshortët e konsiderojnë njëri-tjetrin si shokë.

Kjo nuk duhet të japë idenë se burri është një diktator, por se një bari i përgjegjshëm për tufën e tij. Ky është pozicion me përgjegjësi të madhe dhe i ngarkon një barrë të rëndë atij. Për më tepër, fëmijët kanë nevojë t’i shohn prindërit si miq e jo si shokë të njëri-tjetrit, pasi kjo nxit në mosrespekt.

Përzemërsia: Aspekti i dytë i miqësisë është pasja marrëdhënie të përzemërta me vjehërrit. Kur çiftet garojnë se kush i ka prindërit më të rëndësishëm, kjo gjë bëhet burim hidhërimi. Shumë kohë e vlefshme harxhohet për të bindur njëri-tjetrin se prindërit e kujt janë më të mirë. Është më mirë të pranojmë se bashkëshortët nuk do të bien brenda natës në dashuri me vjehërrit vetëm sepse na pëlqen kështu. Për sa kohë që ata mbajnë marrëdhënie miqësore të përzemërta, të bazuara në respektin e ndërsjellë, ne nuk duhet të këmbëngulim shumë.

Miqtë: Aspekti i tretë i miqësisë është rrethi ynë i miqve. Është në rregull të kesh miq individual të së njëjtës gjini, por çiftet duhet të përpiqen të kenë edhe miq familjarë, në mënyrë që të shoqërohen së bashku. Nëse shkaktohet ndonjë fërkim prej ndonjë miqësie të caktuar, kjo nuk duhet të ndodhë në dëm të martesës. Pejgamberi Muhammed alejhi selam na ka këshilluar të zgjedhim për miq njerëz që i frikësohen Zotit, duke qenë se synojmë të ndjekim rrugën e tyre. Miqtë duhet të jenë burim hareje, jo ligësie.

Shakaja: Çiftet që nuk qeshin mes vete duhet të përpiqen të kenë momente të gëzueshme. Pejgamberi dihet se luante me gratë e tij. Një shëtitje e thjeshtë në park mund t’i japë ngrohtësi marrëdhënieve. Të luajturit së bashku ose shikimi i një filmi humoristik të pastër mund të jetë një tjetër mënyrë për të qeshur.   

Besnikëria: Të qenit besnik ndaj bashkëshortit-bashkëshortes na është urdhëruar nga Allahu. Tradhtia bashkëshortore është krim kapital në Islam, dhe dënohet me vdekje. Megjithatë ka disa forma të sjelljes jobesnike ndër muslimanët.

Më e rëndomta është mbajtja e marrëdhënieve me gjininë e kundërt përtej kufijve të Islamit, si dhe dyshimi i bashkëshortit-bashkëshortes. Moda e re e marrëdhënieve nëpërmjet internetit është gjithashtu në kundërshtim me etikën islame dhe po shkakton probleme serioze ndërmjet çifteve. Po u fut hija e tradhtisë, është e zorshme të riparohen këto marrëdhënie. Një tjetër formë e mosqenies besnik-besnike është atëherë kur çifti tradhton konfidencat. Kjo është çështje besimi dhe kur njëri e kompromenton atë, atëherë ia ka ngrënë zemrën martesës.

Drejtësia: Zakonisht, kur jemi të inatosur ose kur na ka ngelur hatri, kemi tendencën të jemi hileqarë. Përpiqemi ta bindim veten se, meqë e kemi patur gabim, është në rregull të jemi të padrejtë në sjelljen dhe në thëniet tona. Allahu thotë në Kur’an që të mos jemi të padrejtë në çdo situatë, madje edhe kundër armikut, e këtu po flasim për partnerin e jetës dhe prindin e fëmijëve tanë. Të përdorim fjalë si “kurrë” dhe “gjithmonë” kur përshkruajmë sjelljen e partnerit është e padrejtë dhe e vë tjetrin në pozicion mbrojtjeje.

Financa: Një ndër pikat e zakonshme të grindjeve në martesa është paraja. Ekspertët thonë se 80% e konflikteve martesore bëhen rreth parasë.

Kështu që është fortësisht e rekomandueshme që çifti të shpenzojë kohë dhe mund për zhvillimin e një plani financiar menaxhues të pëlqyeshëm për të dy partnerët dhe që rishikohet çdo gjashtë  muaj ose përafërsisht. Përgatitja e një buxheti së bashku është gjithashtu një mënyrë ndihmëse dhe e mençur për administrimin e të hollave të shtëpisë. Duhet mbajtur parasysh se në Islam paratë e bashkëshortes i përkasin asaj, për t’i përdorur si  të dëshirojë vetë, dhe për këtë nuk duhen konsideruar si të ardhura familjare, me përjashtim të rastit kur ajo zgjedh të kontribuojë me to për familjen.

Familja: Të bëhesh prind mund të jetë një eksperiencë përplot strese, nëse prindërit nuk janë të informuar mirë. Kjo në anën tjetër mund të ushtrojë trysni mbi martesën.

Ndonjëherë çiftet janë naivë për ndryshimet që ndodhin në stilin e jetesës. Kjo mund të shkaktojë në disa raste depresion dhe në disa të tjera pakënaqësi dhe keqkuptime. Një rregull e artë që duhet zbatuar gjithmonë është: Familja është parësore.

Kurdo ku ka dëshmi se familja nuk është e lumtur ose nuk është përparësia jonë kryesore, është momenti të ulemi në tavolinën e kuzhinës dhe të diskutojmë me zemër dhe mendje të hapur. Çiftet që kanë prindër të moshuar kanë përgjegjësi edhe më shumë për përkujdesjen ndaj tyre. Edhe kjo mund të jetë shumë stresuese, nëse çifti nuk është i përgatitur për këtë.

Duhet hartuar një plan përkujdesjeje me vëllezërit dhe motrat dhe me prindërit e të dy bashkëshortëve, se cili do të jetë përkujdesësi kryesor dhe ç’lloj përkrahjeje do t’u jepet prindërve. Në rast të pamundësisë mentale, duhet të vijë në ndihmë edhe noteri. Bërja e një testamenti është shumë thelbësore.

Ndjenjat: Pejgamberi Muhammed ka thënë se Allahu fal të gjitha mëkatet nëse pendohemi, por jo ato që kemi bërë ndaj të tjerëve, p.sh. i kemi lënduar ndjenjat e tyre, vetëm nëse personi që kemi lënduar na e fal.

Çiftet janë ndonjëherë shumë të pakujdesshëm kur është fjala për ndjenjat e bashkëshortit-bashkëshortes, duke e marrë për të qenë se tjetri e kupton se për çfarë bëhet fjalë. Është e çuditshme që njerëzit janë më të ndjeshëm dhe më të sjellshëm ndaj të huajve sesa ndaj të dashurve të tyre. Secili duhet të jetë përherë vigjilent dhe i kujdesshëm që të mos lëndojë ndjenjat e bashkëshortit-bashkëshortes dhe, nëse doemos e bën,  duhet të kërkojë ndjesë sa më shpejt të jetë e mundur. Duke qenë se askush nuk e di se kur ka për ta lënë këtë botë dikushi që ai e do, a nuk është më mirë të përmirësojmë sa kemi kohë?      

Liria: Martesa në Islam është partneritet e jo varësi ose skllavëri. Ta konsiderosh gruan pronë është e huaj për konceptin islam të rolit të bashkëshortit dhe të bashkëshortes. Shpirti i skuadrës forcohet e nuk zbehet kur anëtarët e skuadrës janë të lirë të jenë vetvetja. Liri në sensin perëndimor është të jesh i lirë të bësh si dëshiron, ose të jesh egoist. Përkundrazi, të lejosh lirinë e bashkëshortit-bashkëshortes, do të thotë të jesh i vëmendshëm për nevojat e tij-saj dhe të njohësh kufizimet e tij-saj.

Flirtimi: Një mënyrë e sigurtë për ta mbajtur gjallë romancën në një martesë është flirtimi me bashkëshortin-bashkëshorten. Shumë martesa të sukseshme kanë ruajtur një sjellje rinore duke adoptuar emra specialë për secilin dhe stile sekrete komunikimi.

Sinqeriteti: Keqkuptimi ndodh kur bashkëshortët nuk janë të sinqertë me njëri-tjetrin. Në marrëdhëniet martesore është vendi ku partnerët duhet të ndiejnë veten të sigurtë të flasin lirisht duke konsideruar ndjenjat e tjetrit, pa kompromentuar pikëpamjet e veta. Kur komunikimi nuk është i sinqertë, pengon zhvillimin e afrimit dhe mirëkuptimin e thellë të brendisë së secilit.

Lehtësimi: Kur duam të zgjedhim një partner, ne duhet, siç ka thënë Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, të kërkojmë një musliman-muslimane të devotshëm-devotshme. Arsyeja është se synimi i vetëm dhe vendimtar është kënaqësia e Allahut. Ky zotim ndaj Allahut na bën lehtësues të shkëlqyer në rritjen e partneritetit shpirtëror. Në esencë, çifti e bën më të lehtë angazhimin e vet familjar ndaj Allahut dhe Fesë së Tij.

Lajkatimi: Bërja e komplimenteve dhe kënaqja me lajkatime të ndershme është një mënyrë shumë e lirë për të fituar zemrën e bashkëshortit-bashkëshortes. Secili dëshiron të jetë i vlerësuar dhe në pah. Pra, të qenit koprrac komplimentesh është aktualisht privimi i të qenit i vlerësuar.

Premtimbajtës: Të jesh i-e besës mund të jetë për bashkëshortin-bashkëshorten një eksperiencë e kënaqshme dhe shpërblyese. Të jesh i dashuruar nënkupton të japësh vetveten. Zemra nuk vendos kushte ose lidh kontrata. Ajo jep pa pritur asgjë në këmbim, por kjo dhënie e vetvetes gjithmonë shpërblehet dhjetëfish.

Gabimi: Shpesh ndodh që shpresat tona të jenë aq të mëdha, saqë na del nga mendja se jemi qenie të gabueshme. Kur çiftet nisin të kërkojnë të pamundurën, ata duhet t’i rikujtojnë vetvetes se vetëm Allahu është i përsosur.

Simpatia: Shpesh çiftet nuk arrijnë të krijojnë simpati të ndërsjellë, duke dështuar të shohin bashkëshortin-bashkëshorten si njerëz përmes syve të miqve. Bërja dhe ndarja e aktiviteteve është rrugë ku secili krijon simpatinë.

Ardhmëria: Çiftet me mend e planifikojnë të ardhmen së bashku. Ata i përkushtohen planeve të tyre financiare dhe atyre që lidhen me pensionin, hartojnë plane dhe i diskutojnë me fëmijët e tyre. Kjo sjell çlodhje mendore dhe i bën të sigurta marrëdhëniet.